Chapter 18-My WitchHeart

James: Akala mo kung sino! Siya na nga ang ina-alala siya pa ang galit! At ikaw naman James Anthony, paunta-punta ka pa dun.! Feeling mo naman close kayo! Arghhhhhhhhh!!!!!!!! Pati pag-kausap sa sarili ko naga-gawa ko na dahil sa babaeng yun!!!!!!! Hindi na 'to mauulit!!!!! Hinding-hindi na!!!!!!!

Devon: Sorry….

Lumingon si James sa pinanggalinga ng tinig na iyon. At nagulat siya sa nakita niya na nakatayo sa pintuan ng kwartong iyon.

James: ANung ginagawa mo dito? o baka naman may naka-limutan ka pang sabihin?

Devon: James, sorry! sorry sa mga sinabi o. nabigla kasi ako at

James: GAnun ka ba lagi kung nabibigla? Kung ganyan ka lagi wala kang magiging kaibigan!

Devon: Alam ko! Sa totoo lang, hindi naman talga ako ganito. Kahit noong nandun pa ako sa amin.

James: So sa akin ka lang ganyan maki-tungo? Swerte ko pala! Salamat huh!

Devon: James, hindi sa ganun. Anu kasi… ahmmmmmmm. Ayaw ko lang ng gulo!

James: ayaw mo ng gulo? At ang nakita mong paraan para maka-iwas ka sa gulo eh, tarayan ako! Iwasan ako! Sungitan ako? Ganun ba?

Devon: natataun lang naman lahat yun!

James: Eh, bakit kay Nav ang bait-bait mo. Little girl pa ang tawag sayo. Eh, ako tawagin ko lang ang pangalan mo, paki-ramdam ko guguho na ang mundo!

Devon: James naman eh!!!! Humihingi na ako ng sorry.. patawarin mo na ako!!!

Parang bata pa na nag-papadyak si Devon sa harap ni James. para namang nawala lahat ng inis at galit na nararamdaman ni James habang pinag-mamasdan ang itsura ng dalaga.

Devon: Oh bakit pangiti-ingiti ka dyan? painagta-tawanan mo ako? Ikaw pala masama ang ugali dyan eh! Humihingi na nga ng tawad, pagta-tawanana mo pa!

James: Para kang bata!

Devon: Anu? Ako bata? Bata ka dyan.

James: mangako ka!

Devon: huh?! Ako? Mangangako? Bakit?

James: mangangako ka na hindind-hindi mo na ako pagta-tarayan, susungitan at pagta-taasan ng boses!

Devon: ganun?

James: ganun na nga! At dapat isasa-puso at isasa-buhay mo yan!

Devon: wow! Panatang maka-bayan ba i-two???

James: mangangako ka ba o hindi?

Devon: hmmmmmmmm pag-iisipan ko,…..

James: devon…

Biglang bumilis ang tibok ng puso ni Devon ng banggitin ng binata ang pangalan niya. Iyon kasi ang kauna-unahang pagka-kataong tinawag siya nito sa pangalan niya na hindi galit. At parang ang sarap pakinggan ng pangalan niya kapag ito ang bumabanggit. Agad namang pinalis sa isip niya ang huling na-isip.

Devon: Oo na! ako po ay nangangako simula sa araw na ito hindi ko nap o susungitan si Ginoong James Anthony Leal at pagta-taasan pa ng boses. Pero depende pa rin kung siya ang magsi-simula. Okay naba?

Hindi malaman ni James kung maasar o matutuwa sa mga sinabi ni Devon. napapa-iling na lang ang binata.

Devon: ano? Okay ba?

James: Hindi! Hindi pa okay!

Devon: anu? James naman! Anung balak mo sa akin, gawing alipin! Tol walang talo-talo!

James; Ilibre mo ako! Ilibre mo muna ako bago tayo tuluyang maging okay!

Devon: mangutong ba? Sus! Grab ka talaga! Tsktsktsk.. sige! Sige! Pero ako mamimili ng kaka-inin nating ha! Hindi ako rich, medyo lang!

James: wag kang mag-alala hindi naman ako mapili sa pag-kain!

Devon: Good!! So, lets go! Nagugutom na rin ako!

Na-una ng mag-lakad si Devon ng maramdaman niyang hinila ni James ang kamay upang hawakan nito. Naka-ramdam naman ng parang kuryente si Devon na dumadaloy sa katawan niya sa mga oras na iyon.

Devon: a-anu ang gi-ginagawa mo?

James: Hmmm? Bakit? Wala naman ah!

Devon: Ah… kamay ko! Pwedeng paki-bitiwan? Baka kasi may…. Alam mo na.. may maka-kita baka kung anu pa ang isipin…

James: hayaan mo sila! Wala akong kehr.

Devon: kung ikaw wala, ako meron! Bitiwan mo! Dali!

James: Ayaw ko! Nagu-gutom na ako!

Devon: james naman!

Parang walang saysay ang pagre-reklamo ni devon dahil dire-diretso lang si James sa pag-lakad habang siya ay hila-hila nito.