<table cellspacing="0" cellpadding="0" border="0" bgcolor="#ffffff"><tr><td><a href="http://smilebox.com/play/4d6a41314d6a49324d6a633d0d0a&blogview=true&campaign=blog_playback_link" target="_blank"><img width="386" height="303" alt="Click to play this Smilebox photo album" src="http://smilebox.com/snap/4d6a41314d6a49324d6a633d0d0a.jpg" style="border: medium none ;"/></a></td></tr><tr><td><a href="http://www.smilebox.com/?partner=google&campaign=blog_snapshot" target="_blank"><img width="386" height="46" alt="Create your own photo album - Powered by Smilebox" src="http://www.smilebox.com/globalImages/blogInstructions/blogLogoSmileboxSmall.gif" style="border: medium none ;"/></a></td></tr><tr><td align="center">Customize a <a href="http://www.smilebox.com/" target="_blank">photo album</a></td></tr></table>

Chapter 25-My WitchHeart

Matapos mai-labas lahat ng emosyon, hina-handa naman ni Devon ang sarili para sa isang pang bagay na dapat harapin, ang nagsa-salita niyang alaga. Sa likod-bahay nag-tungo si Devon ng gabing iyon. At tama ang hinala niya dahil naro-roon ang tuta niya. At sosyal naka-sakay pa sa duyan. Nagulat naman si Devon ng mag-salita ito. hindi pa rin talaga siya maka-paniwala. Pero nandito na siya, kaya tuloy-tuloy na ito.

Churu: Hay salamat! Dumating ka rin! Kanina pa kita hinihintay.

Devon: hinihintay mo ako?

Churu: diba obvious? Well, hindi ka naba takot sa akin? Hindi ka naba tatakbo o sisigaw? Kasi honestly dear, your getting into my nerves na talaga!

Devon: aba ayos ka talaga! Wa na akong ma-say!

Churu: and why so?

Devon: sosyal na sosyal kang mag-salita. Par kang socialite na tao. Tsktsktsk.. talo mo pa ako!

Churu: sinabi mo pa! ewan ko ba sayo. Sa pamilya mo, ikaw lang ang maton.

Devon: ha? Kilala mo ang pamilya ko? Teka-teka. Sino ka ba talaga?

Churu: So sorry, I forgot to introduce myself. I'm Serafina Kiya, ang iyong guardian.

Devon: serafina kiya? Guardian? You mean, guardian dog? Teka paano ako nagka-roon ng guardian/ bakit si ate wala? Si mama din. Si papa. Yung ti-

Churu: hephep! Stop! Para hindi ka mailto, hayaan mo akong mag-paliwanag, okay?

Devon; okay! Sige go! Linawan mo ha?

Churu: eto naman, nag-request pa. sige, ganito kasi yun. Actually, ang Lola Luna mo ang natagala sa akin para maging guardian mo.

Devon: Si nanay?

Churu: yes dear! Tompak! Nag-aalala kasi sayo ang lola mo. Dahil nga hindi mo magamit ng maayos ang powers mo. And alam din naman niya na hindi na rin tatagal ang buhay niya, so she asked help from other witches para mabuhay ako! I mean para mag-karoon ka ng guardian.

Devon: bakit ako? Bakit ako lang? si ate? Hindi rin naman niya nagagamit ng maayos ang powers niya diba?

Churu:eh kasi…. Ang ate mo… anu….

Devon: anu?

Churu: hindi mo kasi katulad ang ate mo.

Devon; in what way? Papaano?

Churu: bakit ang dami mong tanung?

Devon: bakit hindi mo na lang sagutin?

Churu: kasi naman! Okay! Fine! Ang ate mo, eh aware na kung anu ang kaya nyang gawin. Her abilities kunbaga. Effortless iyang nagagamit ang lahat ng kanyang powers kahit hindi niya namamalayan or even without training. Pero ikaw, kahit ang Lola Luna mo, hindi ma-figure out kung anung klaseng kapangyarihan meron ka.

Devon: meron akong alam! I can make people forget things.

Churu: pero isang beses sa isang fullmoon mo lang pwedeng gawin. Tapos yun pa yung kaisa-isang alam mo kasi yun ang palihim mong pinag-aralan ng isang taon galing sa libro ng mama mo.

Devon: paano mo-

Churu: dear, alam ng lahat ang ginawa mo. Hinayaan ka na lang nila. Pero ano? Wala ng sumunod diba? Kahit yung mga simpleng mahika di mo magawa.

Devon: eh kasi nga ayaw akong payagan ni mama.

Churu; dahil yun ang na-isip niyang paraan para ilayo ka sa pwedeng mang-yari sa iyo.

Devon; mangyari sa akin? Anung ibig mong sabihin.

Churu: bilang kahuli-hulihang apo ni Luna Devina Mercedes, nakita sa iyong kapalaran na maaring mangyari o ma-ulit sa iyo ang lahat ng nangyari sa Lola mo before. Kunbaga History repeats itself! At magsi-simula ang lahat pag-dating mo ng ika-labing anim na tao. Na-isip ng mama mo na kung hindi ka matutulad sa Lola mo na may alam na maraming mahika hindi ka matutulad dito. at yun din ang dahilan kung bakit kinaialangan niyong umalis sa lugar ninyo.

Devon: Mangyari sa akin ang nangyari sa Nanay? Anung specific na nangyari?

Churu: ang akuin ang responsibilidad na pamunuan ang buong angkan. Ang panatilihing nasusunod lahat ng mga batas at lahat dapat ay susunod sa anumang naisin mo. Haaaaaaaayyyyyyyyy!!! In short, ikaw ang pa-palit sa pwesto ng Lola mo. Ang maging El Supremo ng buong lahi ng mga mangku-kulam. Alam mo naman siguro kung gaano kalaking responsibilidad iyon. At kung nata-tandaan mo, eto rin ang naging dahilan kung bakit nag-karoon ng hidwaan ang pamilya nyo sa pamilya ng mga Celeres.

Devon: Paano naman nakaka-siguro si Mama na sa pag-iwas niya sa akin sa pamumuhay bilang isang ganap na mangku-kulam sa pamamagitan ng hindi pag-aaral ng ibat-ibang mahika at pag-alis naming sa lugar na kina-lakihan ko, hindi mangyayari sa akin ang mga bagay na iyon? Ikaw na rin ang nag-sabi, nabasa iyon sa kapalaran ko! So kahit anung gawin ni Mama, hindinh-hindi ko maiiwasan ang mga bagay na dapat mangyari. Mag-aral man ako o hindi ng mahika!

Churu: dear, puso mo! HB ka naman masyado. Intindihin mo na lang na para rin sayo ang ginawa ng mama mo. She just love you that much. Na kahit ang kapalaran mo kaya niyang palitan wag ka lang mapa-hamak!

Devon: nagu-guluhan ako, Churu!

Churu: hay naku! Wag ka ng maguluhan! Pwede? Ang bigat mo sa bengs! Well anyway, back to real business tayo. Luna Devon Liro Mercedes, are you in are you out?

Devon: ha? Anung are you in? are you out?

Churu: ang ibig kong sabihin, handa ka bang maging estudyante ko?

Devon: ha? Bakit teacher ka ba? Magtu-turo ka sa University naming? Anung subject?

Churu: OMG!!!!!! Malalagas ang bengs ko sayo dear!!!! Sa tingin mo? Possible ang sinasabi mo? Maging estudyante ko sa subject ng Magic and Spells!!!!!!!

Devon: weeh???? Seryoso ka?

Churu: sa tingin mo nagbi-biro ako?

Devon: oo!!!!

Churu: Devina!!! Anubeh etong apo mo!!! Apo mo ba talaga ito????????? arrgghhh!!!!

Devon: anung binubulong mo dyan?

Churu: oo o hindi? Mag-aaral ka o hindi?

Devon: pwede pag-isipan muna?

Churu: wala ka ng oras para mag-isip. Malapit ka ng mag- seventeen!!!!!

Devon: o anu naman kung magse-seventeen na ako?

Churu: fullmoon po kasi sa araw na iyon. So ang ibig sabihin tuluyan ka na pong mabi-binyagan bilang isang full-pledge Witch! At ang hirap naman kung wala ka man lang alam na kahit isang mahika diba?

Devon: eh diba ayaw nga akong gawing witch ni Mama?

Churu: ayaw man o hindi ng Mama mo, wala siyang magagawa kundi sumunod sa tradisyon. Ang pagiging witch mo nasa dugo yan. Aba! Takot lang ng Mama mo sa Lola mo.

Devon: Anu bang gina-gawa pagbi-binyagan ang isang magiging full pledge na witch?

Churu: kung nandun ka pa sa lugar niyo, ang mga matatanda sa angkan ang nagsa-sagawa nun. Pero dahil malayo kayo sa lugar natin, hindi ko alam. Ang mama at papa mo ang magde-desisyun.

Devon: Ganun?... wala na siguro akong pag-asa….

Churu: cheer up dear! Kaya nga nandito ako! So are you or are you out?

Devon: magpa-paalam muna ako sa mama ko.

Churu: sa tingin mo papayagan ka? Ganito na lang, aalis muna ako. After three days babalik ako. Sa pag-balik ko, doon mo sabihin ang ka-sagutan mo. Okay bayun?

Devon: saan ka pu-punta?

Churu: may bi-bisitahin lang akong kaibigan. Sige na, matulog ka na! kailangan mo ng lakas. Marami ang mangya-yari so kailangan mong magkaroon ng lakas ng katawan at isip para harapin ang mga iyon.

Devon: anung sinasabi mo?

Churu: malalaman mo din! Goodnight!

Pagka-sabi nito, bigla itong nag-laho sa paningin ni Devon. laglag ang balikat ng pumasok sa bahay nila si Devon. masyadong maraming bagay siyang nalaman ngayong gabi. Parang ang hirap paniwalaan at intindihin.

Chapter 24-My WitchHeart

Selena: Devon, anak. Gising na! devon.

Devon: hmmmmm? Anung oras nap o ba, Ma?

Selena: ala-sais na. banagon ka na. papasok ka pa.

Devon: five minutes na lang Ma. fi-

Nang ma-realize ni Devon kung nasaan siya, napa-bangong bigla ang dalaga.

Devon: ha? Teka! Asan ako? Ma, paano po ako naka-pasok dito sa kwarto ko?

Selena: anu ba namang klaseng tanung yan, Devon?

Devon: eh kasi… kagabi, nandun ako sa…

Arf! Arf! Arf!

Selena: tingnan mo, pati itong alaga mo ginigising ka na!

Devon: ikaw! Lumayo ka sa akin! Mama ilayo mo sa akin yan!

Selena: devon! anu bang nangya-yari sayo! Bumangon ka na dyan!

At lumabas na ng kwarto niya ang mama at naiwan siya at ang tuta sa harap niya.

Devon: pe-pero…

Churu: goodmorning Dear!

Devon: Mamaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nagta-takbong lumabas si Devon sa kwarto niya.

Churu: hala! Sumigaw? Wait up dear!

Sa school

Hindi muna tumuloy si Devon sa klase nila ng umagang iyon. Sa mini-forest muna siya nag-tigil. Nagbaba-sakali na may maaalala siya sa lugar na iyon.

Devon: bakit nga ba dito ako dumiretso? Hindi na talaga ako nag-iisip.

James: Devon!

Devon: ay butiki! Anu ba naman James! an gaga-aga nanggu-gu-

Hindi na natuloy ang sasabihin ni Devon dahil niyakap siya agad ni James at pina ikot-ikot pa.

Devon: james!!! tumigil ka nga! Nahi-hilo ako!

James: sorry! sorry! na-excite lang ako. Masaya lang ako!

Devon: halata nga! Teka anung gina-gawa mo dito?

James: may nakapag-sabi kasi sakin na pumasok ka na daw. Pumunta naman ako sa klasroom natin, wala ka dun sa canteen naman imposible kasi maaga pa, para kumain. Kaya dito kita pinuntahan! At yun tama naman ako! So, how are you ffeling now? Okay ka nab a? masakit pa ba ang ulo mo? Sigurado ka bang kaya mo nang pumasok?

Devon: prrrrrrrrrrrrtttttttt! Time-out muna! Ang dami mong sinabi! Ang dami mong tanung! Pwede bang isa-isa? Magulo pa kasi pag-iisip ko, at hindi ko kayang i-absorb lahat ng mga sinabi mo.

James: ganun ba? Maupo na kaya muna tayo?

Devon: mabuti pa nga! Bakit yata excited kang makita ako?

James: ha? Excited ba ako? Hindi naman ah!

Devon: hehehe.. teka lang James, may itatanung ako, okay lang ba?

James: oo ba! Wag lang kung pwede kang umutang, may pinag-iipunan kasi ako.

Devon: hindi noh!

James: buti naman!

Devon: tse!

James: eto naman, galit agad. So anu ang ita-tanung mo? Favorite color ko? Blue. Favorite ulam,… hmmmmmmm meron ba?

Devon: James Anthony Leal! Pwede ba! Seryoso ako!

James: peace!

Devon: wag na lang kaya!

Akma nang tatayo si devon ng hilahin siya ni James para umupo ulit.

James: sorry na!

Devon: argghhhhh!!!!

Ginulo pa ni devon ang buhik niya na inayos rin ni James. ngumiti ito sa kanya. Ngiting naging dahilan para mag-wala nanaman ang puso niya. "Anu ka bang puso ka! Wag ka ngang makulit!", pagalit niya sa sarili.

James: Wag ka nang magalit. Anung ita-tanung mo? Tungkol ba sa nangyari sa iyo?

Devon: ha? Paano mo nalaman?

James: tumawag ako sa inyo ka-gabi kaso tulog ka na daw, ate mo ang naka-usap ko. Ang sabi niya, hindi mo daw ma-alala ang nangyari sayo. Totoo ba?

Devon: oo eh! Paki-ramdam ko tuloy parang kulang na ang buhay ko! Dahil sa nawawalang alaalang iyon. Pwede mo ba akong tulungan?

I-kinuwento ni James sa dalaga kung anu ang nangyari dito noong nag-daang araw. Pero kahit anung gawing pagba-balik tanaw ng dalaga, wala pa rin siyang ma-alala sa mga nangyari.

Devon: wala pa rin akong matandaan James!

Nai-iayak na saad ni Devon. nakita ni James na nahi-hirapan ang dalaga. May kung anu sa loob niya na nag-uutos sa kanya na yakapin ang dalaga. Ngunit meron namang bahagi ng isip niya na wag gagawin iyon dahil baka humantong lang iyon sa isang bagay na hindi na nya maari pang takasan kahit kalian. Subalit parang may sariling kusa at natagpuan na lang ni James nay aka-yakap na niya si Devon.

James: tama na Devon. hayaan mo na. wag mong pilitin ang sarili mong ma-alala. Malay mo makaka-buti para sayo na wag ng ma-alala pa ang nangyari.

Ibinuhos ni Devon lahat ng mga nararamdaman niya sa pag-iyak. Hindi alintana ang posibilidad nabaka may maka-kita sa kanila ni James. all she know and feel on that moment she is safe. Secured and protected by this guy who is with no second thoughts and hesitations comforted her. And make her feel that there is someone in the person of James Anthony Leal, who is willing and ready to care for her.

Devon: james salamat ha.

Ayon kay Devon ngunit hindi nagta-taas ng tingin at naka-baon pa rin ang mukha sa dibdib ni James.

James: anu ka ba! Para kang others. Friends naman tayo diba?

Mahinang tawa lang ang isinagot ni Devon. ngunit sa isang bahagi ng lugar na iyon, isang nanli-lisik na pares na mga mata ang naka-tanaw kayna James at Devon.

Chapter 23-My WitchHeart

Nasa isang gubat siya, nakikita ni devon ang sarili na nag-lalakad sa isang masukal na gubat. Lakad-takbo ang ginagawa niya. Nararamdaman niya ang bilis ng tibok ng puso niya at bilis ng pag-hinga. May naririnig siyang boses ngunit di niya mawari kung saan iyon nag-mumula. Sa di kalayuan ay isang pigura ng tao ang nakita niya. Ngunit hindi niya maaninag ito. kina-kawayan siya nito. Animong tinatawag siya nito upang lumapit dito. sa likuran naman niya ay may mga sumisigaw ng pangalan niya. Marami ang mga ito. sa kanan niya ay may isa pang pigura ng isang tao. Naka-lahad ang mga kamay nito sa kanya. Ngunit ganoon na lang ang takot niya ng makita ang animoy sinulid na naka-tali sa buong katawan nito. At ang dulo ng sinulid ay hawak ng isa pang pigura na nasa likuran nito. Nagulat na lang siya ng saksakin siya nito sa tapat ng puso niya ng patalim. Habol hiningang tini-ngala niya ang sumaksak sa kanya. Nakita niyang lumuluha ito. naka-rinig na naman siya ng tinig. Tinatawag nito ang pangalan niya. Kilala niya kung sino ang nag-mamay-ari ng boses na iyon.

Devon: Mama! Mama!

Ngunit walang tunog na lumalabas sa kanyang bibig. Paulit-ulit niyang tinawag ang mama niya. Ngunit hindi pa rin niya nakikita ang mama niya. Tanging ang tinig lang nito ang napapa-kinggan niya.

Devon: Mama! Mama!

Lumiwanag ang paligid. May boses na naman siyang naririnig. Palapit ito ng palapit sa kanya. Ngunit hindi niya makita ang mukha ng may-ari ng tinig na iyon. Paulit-ulit lang nitong sinasabi ang pangalan niya at inu-utusan siya nitong imulat ang mga mata niya. Pero paano niya iyon gagawin kung mulat na ang mga mata niya.

Tinig: Devon! Devon. Imulat mo ang iyong mga mata! Devon! Devon. Imulat mo ang iyong mga mata!

Nawala ang tinig. Nawala ang liwanag. At ang nakikita ni Devon sa mga oras na iyon ay ang mga gamit sa kwarto niya.

Devon: Panaginip. Napa-kasamang panaginip!

Chrizza: Von-von? Mama! Gising na si Von-von!

Nakita ni devon ang pagmamadali ng ate niya na lapitan siya. Nagulat pa siya ng yakapin siya nito at naramdamang umi-iyak ito.

Devon: anung drama mo Izay?

Chrizza: I'm so happy! I'm so happy!

Selena: devon!

Devon: mama!

Dali-daling lumapit ang lumuluhang ina ni devon at mahigpit na niyakap ang anak na kanina pa nagta-taka sa kinikilos ng ina at kapatid.

Devon: teka lang Ma! anung nangyari? Bakit kayo umiiyak ni Izay?

Chrizza: Masaya lang kami!

Devon: masaya? Bakit? Nanalo ba tayo sa loto?

Nagka-tinginan si Chrizza at selena.

Selena: anak, wala ka abng naa-aalala?

Devon: naa-alala? Meron po ba dapat?

Chrizza: Von, you've been asleep for almost a day and a half! Wala ka ba talagang maalala?

Devon: No way! Tulog? Ako? Wa…..wala akong ma-alala eh…… ma! izay!

Selena: Hayaan mo na lang kung wala kang ma-alala.

Devon: pero

Selena: mas mabuti iyon para sa iyo!

At muling pang niyakap ni selena si Devon. nagta-taka talaga si Devon sa nangya-yari. Bakit wala siyang ma-alala? Mukhang wala nang balak pang sabihin ng kanyang ina at kaaptid kung anu talaga ang nang-yari. Sino ang pwede niyang tanungin? Kung isang araw at kalahati siyang tulog, anu kayang nang-yari bago siya maka-tulog/ at meron ba o wala siyang kasama ng mga oras na iyon? Kung meron, sino?

Pag-katapos kumain napag-desisyunan ni Devon na magpa-hangin sa labas ng bahay nila. Sa duyan sa likod-bahay nila siya dumiretso. Agad naman siyang sina-lubong ng alaga niyang si Chuchuruchuru.

Arf!Arf!Arf!Arf!

Devon: Hi there, pup! Miss me?

Kinalong ni Devon ang tuta pag-upo niya sa duyan. Nagpa-kawala ang dalaga ng isang malalim na hininga. Napa-tingin naman ang tuta sa kanya ng dahil sa ginawa niyang pag-hinga.

Devon: nagulat ka ba? Alam mo, naguguluhan talaga ako! Hindi ako makapag-isip ng maayos. Bakit paki-ramdam ko may isang bahagi ng alaala ko ang nawawala. Haiszt! Talo ko pa ang nagka-amnesia, mild nga lang. sino ang pwedeng maka-tulong sa akin.

Voice: ako!

Devon: matutulu-.. ha? Sino ang nag-salita? Anu bay an kung anu-anu ang naririnig ko! Naba-baliw na rin yata ako.

Voice: hindi ka baliw! Wala sa lahi nyo!

Napa-tayo si Devon sa muling pagkaka-rinig sa boses na iyon. Mas malakas na iyon sa dati. At paki-ramdam niya ay malapit ito, napaka-lapit!

Devon: naku! Naku! May maligno pa yata dito!

Voice: mangku-kulam ka, takot ka sa maligno?

Devon: panu mo nalaman yun? Aaahhh!!! Devon umayos ka! Wag mong ka-usapin ang sarili mo!

Voice: grabe ka naman! Magka-boses ba tayo?

Devon: kung sino ka man! Mag-pakita ka! Hi-hindi ako nata-takot sayo!

Voice: hindi daw! Eh bakit nanginginig ka?

Devon: a-ako? Na….nanginginig? ako?

Voice: wag ka ngang magma-ang maangan. Sino pa ba ang tinutukoy ko, eh dadalawa lang naman tayo dito!

Devon: asan ka ba? Mag-pakita ka!

Voice: hellow? Kanina pa ako nasa harapan mo! Nakaka-hurt ka naman masyado!

Devon: eh hindi kita makita!

Voice: tumungo ka kaya!

Dahan-dahang tumungo si Devon. sa pag-tungo niya ang tangi niyang nakita ay si Chuchuruchuru.

Churu: hi!

Devon: i-ikaw? Chu-chu..chu……

Churu: Chuchuruchuru at your service! Churu for short. Kahit di ko masyadong feel ang name ko, okay na rin. Uy! Bakit di ka na umimik dyan!

Devon; nagsa-sa

Churu: diba obvious? Eto nga oh, kausap mo!

Devon: naba-baliw na nga ako.

At tuluyan na ng nawalan ng malay si Devon.

Churu: anubeh! Masakit ka sa bengs, dear. Mahimatay ba? Kaloka! Bibinyagan agad ang powers ko! Hmmmmm…. Makapag warm-up nga muna.

Arf! Arf! Arf!

Chapter 22-My WitchHeart

Kinabukasan hindi pumasok si Devon. lalo tuloy kina-bahan si James ng hindi makita ang dalaga. Hindi na niya kasi ito dinaan sa kanila dahil na-late siya ng gising ng umagang iyon. Hindi siya maka-tulog kagabi dahil sa labis na pag-aalala dito. ng i-uwi nila ito sa bahay ng mga Roque, hindi pa rin ito nagi-gising. Nakita niya ang pag-luha ng mama nito ng makita ang anak. Ng tumawag siya ng nag-daang gabi sa bahay ng mga ito, sinabi ng ate nito na hindi pa rin ito nagi-gising. Kaya't lalo siyang hindi mapa-kali. May sakit kaya ito? pero ang sigla-sigal nito! Napa-hilamos na lang si James sa kai-isip. Binasag naman ng isang tinig ang pag-iisip iya.

Mitch: Goodmorning James!

James: Goodmorning.(matamlay nitong sagot)

Mitch: anung problema? May sakit ka ba?

James: wala. Wala ito. di lang ako masyadong naka-tulog kagabi.

Mitch: ganun ba? Ahm.. gusto mo bang mag-mall mamaya? Balita ko kasi maaga tayong makaka-uwi, dahil wala yung isa nating prof? so what do you think? Para naman medyo maging okay ka!

James: thank you Mitch! Pero as of now, alam kong hindi ang pagma-mall ang magpapa-buti sa paki-ramdam ko.

Mitch: so what is it? tell me! Baka may magawa ako!

James: that's so nice of you Mitch.

Mitch: is it about Devon?

Hindi nai-tago ni Mitch sa tinig ang galit, ngunit hindi naman ito naman ito napansin ni James. matamlay na ngiti ang isinagot ni ames na lalo pang nagpa-tindin ng galit ni Mitch.

Mitch: Anu ba ang nang…..yari sa kanya?

James: actually hindi ko alam at hindi ko maintindihan. Nag-alala talaga ako.

Mitch: baka naman, may sakit yung tao.

James: I don't know.

Nav: James, let's go!

James: SIge mMitch mauna na kami.

Mitch: Teka! ! saan kayo pupunta?

Nav: pupunta kami sa bahay nina Devon.

At wala ng iba pang salita nawala na sa paningin ni Mitch ang dalawa. Hindi na napigilan ni Mitch ang galit kaya't sinipa nito ang kaharap na bangko. Nakita naman nina lucy ang ginawa ng kapatid kaya agad nila itong nilapita.

Lucy: Mitch! What are you doing?

Mitch: Lucy! Ang sabi mo sa akin mapapa-saakin si James! pero parang paki-ramdam ko iba ang nangyayari?

Dice: Hindi ka nga nya gusto! Si Devon ang gusto nun!

Lucy: shut up dice!

Dice: whatever! Bahala nga kayo dyan!

Lucy: listen Mitch! Nagsi-simula palang tayo.

Mitch: tama! Nagsi-simula pa lang nga tayo. Pero paki-ramdam ko talo na ako! Ayoko Lucy! Akin si James! akin lang siya.

Lucy: Mitch! Hinaan mo ang boses mo kung ayaw mong maka-agaw ng pansin dito!

Mitch: anung paki-alam ko! Pansinin nila ako at gagawin ko silang mga palaka!

Isang sampal ang dumapo sa pisngi ni Mitch.

Mitch: why did you do that?

Lucy: to calm you down! And to remind you about our main reason why we're here! At hindi kasama doon si James! ikaw na nga ang hina-hayaan dyan sa kapritsuhan mo, ikaw pa ang galit. Listen, ako ang bahala dito sa walang kwenta mong problema. I'll make sure na mapupunta sayo si James. but make sure na hindi ka makaka-limut sa totoong pakay natin dito!

Mitch: oo! Alam ko yun! Hindi naman ako nakaka-limut! Please Lucy, make him mine! Make him mine!!!!!

Lucy: don't worry! A promise is a promise!

Sa bahay ng mga Roque

Selean: Izay, paki-tingnan nga kung sino yung tao sa labas. Meron kasing kuma-katok.

Chrizza: Sige po!

Pag-bukas ng pinit, nagulat pa si Chrizza ng makita sina NAv at James.

Chrizza: anung ginagaw niyo dito?

James: pasensiya na! makiki-balita sana kami tungkol kay Devon.

Selena: Izay, sinu yan?

James: Goodmorning po Mrs. Roque

Selena: NAv, James! pasok kayo.

Nav: pasensiya napo ku-kumustahin lang po nami ang lagay ni Devon.

Selena: Pasok kayo mga ijo.

James: Kumusta po si Devon?

Selena: hindi pa rin siya nagigising hanggang ngayon. Pero kumpara kahapon, maganda na ang kulay ng balat niya. Ibig sabihin, magiging okay na siya. Kailangan na lang niya siguro ng mas mahabang pahinga.

Nav: Mrs. Roque, matanung ko lang po. Meron po bang sakit si Devon. yun pwede pong maging basehan ng nangyari sa kanya kahapon?

Tumingin muna ang ginang sa anak nitong si Chrizza bago mag-salita.

Selena: sa totoo lang ijo, wala eh. Masiglang bata iyang si Von-von simula pagka-bata pa lang. mas sakitin pa nga itong si Izay. Kuna may sakit man siya, hindi ko masasabi.

James: Pwede kop o bang makita si devon? kung papaya lang naman po kayo.

Selena: Oo naman ijo. Halika at sasamahan kita.

Naiwan sina Nav at Chrizza sa sala. Ngunit wala ni isa man sa mga ito an gang-salita. Madalian lang ang naging pag-silip ni James sa dalaga. Dahil parang hindi niya kayang tingnan ang dalaga sa ganung kalagayan. Maka-lipas lang ang isang oras ay nag-paalam na rin ang mga ito sa pamilya Roque.

Chapter 21-My WitchHeart

James: devon! devon! hintayin mo naman ako! Uy!

Lalo pang binilisan ni Devon ang pagla-lakad para hindi siya ma-abutan ng binata. Pero na-abot pa rin siya nito at hinila sa isang tabi. Hingal na hingal ito. para namang naka-ramdam ng awa ang dalaga para kay James. pero hindi! Naiinis siya dito! naiinis!

James: bakit mo naman ako iniwan sa parking lot? Tapos ang bilis mo pang mag-lakad!

Devon: gusto mong malaman? Ha? Dahil naiinis ako sayo!

James: naiinis? Bakit? Wala naman akong ginagawa ah!

Devon; wala? Eh anu yung drama mo na sinundo mo pa ako sa amin?

James: dahil lang dun nagalit ka na? devon naman ang babaw mo!

Devon: ako pa? anu lang ang sasabihin ng mga-

James: dammit Devon! kalian ka ba titigil sa pag-iisip sa kung anu ang iisipin ng mga tao sa tuwing mag-kasama tayo? Why do you always care about them? Anu ba ang ikinata-takot mo? Tell me! O baka naman ikinahi-hiya mo akong kasama?

Natulala na lang si devon sa kaharap. Kitang-kita niya nag alit an galit si James.

James: Speak up!

Devon; wag mo akong sigawan!

James; akala ko ba okay na tayo? Pero ano na naman ito, Devon? bakit ba lagi ka na lang gumagawa ng mga bagay ng pinag-aawayan natin? Ganun mo ba ka-ayaw na makasama ako? Tell me! Sabihin mo sa akin ng harapan!

Devon: hindi naman sa ganun……. Ayaw ko lang kasi ng pinag-uusapan.

James: diba sabi ko sayo, wag mo silang papansinin. Sarili mo lang ang pinahi-hirapan mo.

Devon: mAdaling sabihin, mahirap gawin.

James; walang mahirap na Gawain kung desidido ka!

Napa-tungo na alng si devon sa sinabi ni James. tama naman kasi ito. at syempre mali siya!

James: pwede bang wag na tayong mag-away? Kakapag-bati lang gnatin diba? Di ka ba nagsa-sawa na away tayo ng away?

Devon: nag-sasawa…

James: Yun naman pala. So please naman Devon! Please!

Devon: Sorry!

James: Anu?

Devon: sabi ko Sorry!

James: Cute!

Classroom

Mitch: Hi! James! goodmorning Devon. mag-kasaaby kayo?

James: oo! Sinundo ko siya sa bahay nila.

Mitch: si-sinundo mo siya? Diba.. hindi naman kayo close?

James: dati yun, ngayon super close na kami. Diba devon?

Devon: ha? Parang ganun na nga!

James: Sige Mitch, andyan na si Maam. Mauna na ako sa upuan ko.

Lucia: Sis, bakit naka-simangot ka!

Mitch: si James, sinundo si Devon sa bahay nila.

Dice: what? Diba hindi naman close yung dalawang iyon? I smell something fishy.

Mitch: gusto ko si James Lucy!

Dice: So anu naman ngayon?

Mitch: Lucy, help me! I want him! Baka maagaw siya ni Devon!

Dice: ae, si James gusto ka kaya niya?

Mitch: will you please shut up, Dice!

Lucy: Calm down, Mitch. Hindin mangyayari yun. If you want James, you can have him. You will have him!

Tuwang-tuwa si Mitch sa narinig mula sa kapatid. She know that when Lucy said that she can hace James, it will happen.

Dice: anung plano? May naisip ka na ba, Lucy?

Lucy: just follow my lead and everything will come out the way we want it to be.

Sa canteen

Nav: Anung drama niyong dalawa?

James: ha? Bakit?

Nav: bakit hindi kayo nag-aawy?

James: tingnan mo 'tong taong ito, sa halip na matuwa na hindi na kami nag-aaway ni Devon gusto pa kaming mag-away. Grabe ka 'tol!

Nav: so tell me Little Girl, anung ginawa sayo nitong pinsan ko?

Devon: pinakain? As of now wala pa naman.

James: pina-tulan mo pa yang pinsan ko!

Habang kumakain nagkwe-kwentohan sina James, Nav at Devon. ng dahil dito ay unti-unti pang naki-kilala ni Devon si James dahil na rin sa mga sekretong ibunu-bunyag sa kanya ni Nav. Ngunit maya-maya. Napa-hawak si Devon sa ulo niya, dahil sumasakit iyon. Napansin ito ni James.

James: Devon, okay ka lang?

Devon: ha? O-oo o-okay lang ako.

Pero lalo pang sumakit ang ulo ni Devon. paki-ramdam niya ay sasabog ito.

Devon: aaaaaaaaaa.!!!!!

James: Devon! anung nangya-yari sayo?

Devon: ang sa-sakit!!!!!!

Nav: sandal tatawagin ko ang ate mo. James, ikaw muna bahala kay Devon.

Devon: James, ang saaaaaaaaakit!!!!

James: anung masakit sayo? Devon!!!!!

Devon: ang saaakit!! Aaaaa!!!!!! Ang sakit ng ulo ko!!!!!!!

Napa-kapit si Devon sa braso ni James. ngunit dahil sa sakit ay nahi-higpitan ni Devon ang pagkaka-kapit niya sa binata. Nasasaktan si James sa pagkaka-hawak sa kanya ni devon pero mas nasasaktan siya dahil sa nakikitang kalagayan ni Devon.

James: sandal na lang Devby!! Sandali na lang!

Devon: di ko na kaya!!!!! Ja-james..

Naka-agaw na rin ng pansin sa ibang mga naroroon sa canteen ang nangyayari kay Devon. kaya naman pinagka-guluhan na sila ng mga ito. maya-maya pa ay nawalan na ng malay si Devon. eksakto naman ang pag-dating ng ate nito at ni Nav.

Chrizza: Devon! james, anung nangyari sa kanya?

James; hindi ko alam!

Chrizza: Von-von! Gumising ka! James, pwede mo ba kaming ihatid sa bahay?

James: Oo naman!

Binuhat na ni James ang walang malay na si Devon papuntang sasakyan. At nagmamadaling pinaharorot nito iyon.

Chapte 20-My WitchHeart

Selena: Anak? Ikaw ba yan?

Devon: Ha/ bakit Ma may iba ka pa po bang anal bukod samin ni Izay?

Selena: Hindi anak, that's not what I mean. Nagulat lang ako to see you this early! Wala ka bang sakit?

Devon: Ma! wala na ba akong karapatang magising ng maaga? Para namang may kaka-iba kung magising ako ng maaga!

Selena: meron tlaga anak! Ito kasi ang pinaka—unang pagka-kataon na nagising ka ng maaga! Ever since, kahit noong bata ka pa lang, late ka palagi kung magising!

Devon: there is nothing constant in this world but change! Nagba-bago lahat mother! Lalo na ang tao! Lalo na ako!!!!!

Selena: Haynaku! Anak! Sana tuloy-tuloy na yana! Para hindi na ako mapaos sa pag-gising sayo tuwing umaga!

Sa bahay ng mga Leal

Katulong: Goodmorning Maam!

Mother: GoodMorning! Gising nab a si James?

Katulong: kanina pa po Maam. Siya na nga po ang nag-prepare ng breakfast ngayon!

Mother: nagbi-biro ka ba? Ang anak ko? Maagang nagising? At naglu-luto?

Katulong: hindi po ako nagbi-biro Maam. Totoo po! Nabigla rin nga po ako ng makita ko si Señorito na nasa kusina.at Maam, mukhang maganda ang mood ng anak niyo!

Mother: really? Hmmmm… magandang senyales ito! sige at baba na ako. Gusto kong makita ng sarili kong mga mata ang sinasabi mo.

Nadatnan ng Mama ni James ang anak na naglu-luto at pakanta-kanta habang sumasayaw!

James: "Pop-it! lock-it! polka dot it! countrify it hip-hop it

Put you hawk in the sky from side to side

Jump to the left stick it glide.

Zig-zag across the floor shuffle in diagonal"

Ma! anung ginagawa o dyan?

Mother: bakit nagulat ka yata anak? Are you not going to greet me goodmorning?

James: So sorry Ma. goodmorning Ma!

Lumapit pa ito sa ina at hinalikan sa pisngi.

Mother: so what we have here? Our maid told me that you're cooking.

James: yep! Nagising kasi ako ng maaga, so wala naman akong ginagawa. I decided to make myself helpful. So I cokk our breakfast for today. Hope you like it Ma.

Mother: ofcoure I do! Anything basta galing sayo. Wag lang lason!

James: Ma! why would I ever do that to the most beautiful, gorgeous, intelligent ang loving mother in this whole wide universe!

Mother: bolero! Sige na bilisan mo na diyan. Ng maka-kain na tayo.

James: oki-doki!

After breakfast nag-madali ng umalis si James. may kailangan pa kasi siyang daanan bago dumiretso sa school.

Mother: maaga pa ijo. Aalis ka na agad?

James: may dadaanan pa po kasi ako.

Mother: babae ba?

James: sige na MA. una na ako!

Mother: when will I meet her?

James: Love you Ma.

At nagmadali ng sumakay si James sa kotse nito. Naiwan naman ang ina na nangi-ngiti sa kini-kilos ng anak.

Sa bahay ng mga Roque

Chrizza: For real talga MA? si Von-von ang nag-luto nito?

Devon: Akala mo siguro ikaw lang may hidden talent. Well ako din!! Wahahahah!!!!

Chrizza: Ma, punta tayo sa ospital mamaya ha!

Selena: BAkit? May problema ka ba anak?

Chrizza: I just want to undergo some laboratory examinations. Apat o lima siguro. I just want to check kung walang na-apektuhang body organs sa katawan ko dahil sa mga niluto ni Von-von!

Binato ni Devon ng table napkin ang kapatid at naka-ngusong tumingin sa ina. Na sa mga oras na iyon ay pinipigilang tumawa dahil sa mga sinabi ng kapatid niya.

Devon: Ma! pati ba naman ikaw?

Selena: Sorry dear! Di ko lang talaga mapigilan.

Devon: Hmpf! Maka-pasok na nga!

Chrizza: wait! Sabay na ako sayo!

Devon: pag-ka tapos mo akong pag-tawanan?

Chrizza: Ito naman, di mabiro.

Naputol ang usapan nila ng may napa-kinggan silang busina ng sasakyan sa tapat ng bahay nila. Sumilip ang mama nila sa bintana. Nakita nito ang isang kotseng naka-parada sa labas.

Selena: May kotse sa labas. May susundo ba sa inyo?

Nag-madaling binuksan nina Chrizza at Devon ang pintuan at tiningnan kung kilala nila ang may-ari ng sasakyang iyon. Sakto namang labas ng nagma-maneho ng kotseng iyon.

Devon: james?

Chrizza: Nav?

Selena: kilala niyo sila? Aba! At kagwa-gwapo!

James: Goodmorning Devon!

Nav: Goodmorning Chrizza!

Nav/James: Goodmorning po MAam!

Chapter 19-My WitchHeart

Mike: Nav, kanina ka pa di mapa-kali dyan. may hinhanap ka ba?

Sherwin: Baka naman hina-hanap si Little girl.

Nav: tigilan nyo ako. Pati ba naman si Devon sinasali nyo pa sa mga kalokohan nyo?

Mike: Concern….

Nag-high five pa ang mga ito na ikina-iling na lang ni Nav. Pero tama ang mga ito, may hina-hanap nga siya. Yun nga lang hindi si Devon. hanggang sa may makita siya na dalawang pamilyar na nilalang na sabay na nagla-lakad patungo sa lugar na kinaroroonan nila. At ikina-gulat pa niya ay magka-hawak ang mga ito ng kamay.

Lyndon: Nav, anu? Nakita mo nab a ang hina-hanap mo?

Nav: Guys, you need to see this!

At itinuto niya sa mga kasama ang nakita niya. Kanya-kanyang reaksiyon ang mga ito. hindi naman lingid sa mga ito ang hindi magandang samahan at namu-muong away sa pagitan ng dalawag nilalaang na iyon.

Mike: Is this for real?

Lyndon: You must be kidding me, Nav!

Sherwin: May himala!!!!!!!!!! Sinabi ko na nga ba maling-mali si Nora. Idol ko pa naman siya. Tsktsktsk.

Binalingan ng mga kasama si Sherwin dahil sa sinabi nito.

Sherwin: o bakit ganyan kayo maka-tingin? Problema?

Samantala…..

Devon: James, pinag-titnginan na tayo ng mga tao oh! Baka lang hindi mo napapansin?

James: wag mo nga silang pansinin. Wag mo na silang i-kehr!

Girl: hi James….. ahmmmmm.. what are you doing with her? I mean bakit mo siya kasama.. and tyaka.. bakit your holding her hand?

James: ah eto ba?

Tinaas pa nito ang kamay niya na hawak nito.

James: ahm… sabihin na lang natin na may atraso siya sa akin at ito ang kapa-rusahan niya.

Girl1: ganun ba? So ibig sabihin ganyan ka mag-parusa? I mean…

James: Yes!!! Lalo na kung si Devon ang involve!

Devon; Anu? James!

James: So, if you'll excuse us, ili-libre pa kasi ako ni Devon. nagu-gutom na kasi ako.

At hinila na siya nito pa-pasok sa cafeteria. Pagkaupong-pagka-upo nila, sinermunan ni Devon si James tungkol sa mga pinagsa-sabi nito kanina.

Devon: and what do you mean by that? Anung parusa? At meron ka pang nalalaman na ganun ka mag-parusa lalo na pag ako ang involve? Are playing games with me James? what are you up to?

James: Teka lang! isa-isa, okay? Chillax ka lang!

Devon: panu ako makaka-pag chillax kung sa tingin pa lang ng mga babaeng iyon ay para na akong sinasaksak. Tapos lalo mo pang pinalala dahil sa mga sinabi mo! Gosh! Anu bang gusto mong mangyari?

James: alam mo Devon, lalo ka lang magkaka-problema kung hindi ko sinabi yun.

Devon: at dapat pa pala akong magpasalamat sayo?

James: making ka kasi muna! I dit it for you! Kung hindi ako sumagot kanina, malamang mas lalong masama ang iisipin nila. Baka isipin nilang ginayuma mo ako. Or worst kinulam kaya!

Para namang tinamaan si Devon sa huling sinabi ni James.

Devon: hindi naman lahat ng mangku-kulam masasama.

Napansin ni James ang pagba-bago sa reaksiyon ni Devon dahil sa sinabi niya.

James: Sorry! I didn't mean it. alam ko namang your totally different from the other girls. Your not that desperate to have someone to be by your side. Like for example a….. boyfriend. Coz you have that strong personality. That you can stand on your own. Without asking any help from other people. Especially… from me.

Naguluhan naman si Devon sa mga sinabing iyon ni James. pero nararamdaman niyang may kinalaman pa rin ito sa nangyari kanina.

Devon: nag-sorry na ako diba? Galit ka pa rin? (malungkot ang face)

James: Huh? Of course not! When I say I forgive I do! I mean it! tsk! C'mon Devon, mas prefer ko pa ang mala-dragon na Devon, kesa sa Mara a.k.a Devon. di bagay sayo!

Devon: at anung ibig mong sabihin? Gusto mong masaktan?

James: Yan.. yan! Ang sinasabi ko! Ang cute mo talaga.

At pinisil pa nito ang ilong niya. Habang naka-ngiti na naka-tingin sa kanya. Parang na-conciuos naman si Devon sa sarili. Napa-tungo na lang siya dahil parang kinilig siya sa ginawa ng binata. And seeing him this close and smiling at her. Paki-ramdam niya siya na ang pinaka-magandang babae sa mundo.

James: Hey! I just sais that you're cute. Tapos tu-tungo ka lang dyan. parang nakaka-hurt ka naman ng feelings.

Nagmag-taas siya ng mukha, nakita niyang itong naka-nguso at parang nagta-tampo. Napa-ngiti na lang siya. Who would have thought, na meron palang taong cute at gwapo pa rin kahit naka-simangot na.

Devon: Fine! Cute kung cute. O-order ba tayo o tutunganga na lang?

James: O-order syempre! Dito ka lang, I'll order for us. Stay put! Wag mo akong tatakasan ha? That's an order!

Devon: opo lieutenant Leal!

James: Good! Private Roque! I'll be quick!

Sinundan na lang ni Devon ng tingin ang binata. Natatawas siya dahil sa ginawa nitong lingon ng lingon sa kanyang pwesto. Siguradista talaga!

Chapter 18-My WitchHeart

James: Akala mo kung sino! Siya na nga ang ina-alala siya pa ang galit! At ikaw naman James Anthony, paunta-punta ka pa dun.! Feeling mo naman close kayo! Arghhhhhhhhh!!!!!!!! Pati pag-kausap sa sarili ko naga-gawa ko na dahil sa babaeng yun!!!!!!! Hindi na 'to mauulit!!!!! Hinding-hindi na!!!!!!!

Devon: Sorry….

Lumingon si James sa pinanggalinga ng tinig na iyon. At nagulat siya sa nakita niya na nakatayo sa pintuan ng kwartong iyon.

James: ANung ginagawa mo dito? o baka naman may naka-limutan ka pang sabihin?

Devon: James, sorry! sorry sa mga sinabi o. nabigla kasi ako at

James: GAnun ka ba lagi kung nabibigla? Kung ganyan ka lagi wala kang magiging kaibigan!

Devon: Alam ko! Sa totoo lang, hindi naman talga ako ganito. Kahit noong nandun pa ako sa amin.

James: So sa akin ka lang ganyan maki-tungo? Swerte ko pala! Salamat huh!

Devon: James, hindi sa ganun. Anu kasi… ahmmmmmmm. Ayaw ko lang ng gulo!

James: ayaw mo ng gulo? At ang nakita mong paraan para maka-iwas ka sa gulo eh, tarayan ako! Iwasan ako! Sungitan ako? Ganun ba?

Devon: natataun lang naman lahat yun!

James: Eh, bakit kay Nav ang bait-bait mo. Little girl pa ang tawag sayo. Eh, ako tawagin ko lang ang pangalan mo, paki-ramdam ko guguho na ang mundo!

Devon: James naman eh!!!! Humihingi na ako ng sorry.. patawarin mo na ako!!!

Parang bata pa na nag-papadyak si Devon sa harap ni James. para namang nawala lahat ng inis at galit na nararamdaman ni James habang pinag-mamasdan ang itsura ng dalaga.

Devon: Oh bakit pangiti-ingiti ka dyan? painagta-tawanan mo ako? Ikaw pala masama ang ugali dyan eh! Humihingi na nga ng tawad, pagta-tawanana mo pa!

James: Para kang bata!

Devon: Anu? Ako bata? Bata ka dyan.

James: mangako ka!

Devon: huh?! Ako? Mangangako? Bakit?

James: mangangako ka na hindind-hindi mo na ako pagta-tarayan, susungitan at pagta-taasan ng boses!

Devon: ganun?

James: ganun na nga! At dapat isasa-puso at isasa-buhay mo yan!

Devon: wow! Panatang maka-bayan ba i-two???

James: mangangako ka ba o hindi?

Devon: hmmmmmmmm pag-iisipan ko,…..

James: devon…

Biglang bumilis ang tibok ng puso ni Devon ng banggitin ng binata ang pangalan niya. Iyon kasi ang kauna-unahang pagka-kataong tinawag siya nito sa pangalan niya na hindi galit. At parang ang sarap pakinggan ng pangalan niya kapag ito ang bumabanggit. Agad namang pinalis sa isip niya ang huling na-isip.

Devon: Oo na! ako po ay nangangako simula sa araw na ito hindi ko nap o susungitan si Ginoong James Anthony Leal at pagta-taasan pa ng boses. Pero depende pa rin kung siya ang magsi-simula. Okay naba?

Hindi malaman ni James kung maasar o matutuwa sa mga sinabi ni Devon. napapa-iling na lang ang binata.

Devon: ano? Okay ba?

James: Hindi! Hindi pa okay!

Devon: anu? James naman! Anung balak mo sa akin, gawing alipin! Tol walang talo-talo!

James; Ilibre mo ako! Ilibre mo muna ako bago tayo tuluyang maging okay!

Devon: mangutong ba? Sus! Grab ka talaga! Tsktsktsk.. sige! Sige! Pero ako mamimili ng kaka-inin nating ha! Hindi ako rich, medyo lang!

James: wag kang mag-alala hindi naman ako mapili sa pag-kain!

Devon: Good!! So, lets go! Nagugutom na rin ako!

Na-una ng mag-lakad si Devon ng maramdaman niyang hinila ni James ang kamay upang hawakan nito. Naka-ramdam naman ng parang kuryente si Devon na dumadaloy sa katawan niya sa mga oras na iyon.

Devon: a-anu ang gi-ginagawa mo?

James: Hmmm? Bakit? Wala naman ah!

Devon: Ah… kamay ko! Pwedeng paki-bitiwan? Baka kasi may…. Alam mo na.. may maka-kita baka kung anu pa ang isipin…

James: hayaan mo sila! Wala akong kehr.

Devon: kung ikaw wala, ako meron! Bitiwan mo! Dali!

James: Ayaw ko! Nagu-gutom na ako!

Devon: james naman!

Parang walang saysay ang pagre-reklamo ni devon dahil dire-diretso lang si James sa pag-lakad habang siya ay hila-hila nito.

Chapter 17-My WitchHeart

Hindi mapa-kali si James sa upuan niya. Meron kasi siyang hinahanap kanina pa.

James: Wala pa rin siya. (sa isip ni James)

Kahit kanina na kasabay niyang nag-lunch sina Mitch, parang paki-ramdam ni James pilit lahat ng mga ngiti at tawa niya. Hindi kasi siya ma-palagay. Nag-aalala siya para kay Devon aminin man niya o hindi. At naiinis siya sa sarili dahil sa nararamdamang niyang pag-aalala para sa dalaga. Lalo lang tumitindi ang pag-aalala niay sa tuwing maa-alala niya ang napapa-iyak na mga mata ni Devon ng patakbong itong umalis sa classroom nila.

James: Anu bang problema niya? Weird! Tapos bigla na lang sumigaw kanina. (sa isip pa rin)

Teacher: Mr. Leal!

James: at bakit naman ako mag-aalala? Care ko sa kanya. Di naman kami close. (sa isip pa rin)

Teacher: Mr. Leal! (sigaw ng teacher nila)

Biglang napa-tayo si James at nai-bulalas ang kanina ay nasa isip lang niya.

James: Hindi ako ang-aalala sa kanya!

Teacher: Mr. Leal, kanino ka hindi nag-aalala?

Naka-ngiting tanung ng guro nila. Napa-tingin naman si James sa mga ka-klase. Ang iba sa mga ito ay nangi-ngiti at ang iba naman ay nagta-taka. "Anu ka ba, James Anthony? Tama bang sumigaw?", sa isip ni James

James: Pasensiya na po. It's nothing Maam.

Pabuntong-hiningang umupo si James at napa-kamot sa ulo. Kung ang ibang mga ka-klase ni James ay hindi maintindihan kung bakit nagka-ganun si James, sina Mitch at nagkaka-ideya kung bakit.

Mini-Forest ng University

Samantala si Devon naman ay piniling hindi na pumasok sa klase nila ng araw na iyon. Nahihiya siya sa ginawa kanina at ayaw din niyang makita muna sina Lucia. Baka kung anu pa ang magawa niya sa mga ito. na alam niyang pagsisi-sihan din niya.

James: Bakit hindi ka pumasok?

Akala ni Devon ay nagha-hallucinate lang siya ng marinig ang boses ng nag-salita ngunit gulat siyang nilingon ang nagsa-salita ng muli itong nag-tanung sa kanya.

James: Bakit hindi ka pumasok?

Devon: Anung ginagawa mo dito?

James: Ako ang unang nag-tanung diba?

Devon: Eh paano kung ayawa kong sagtin ang tanung mo?

James: Bakit hindi ka pumasok?

Devon: Para kang sirang plaka!

James: Bakit hindi ka na lang sumagot!

Devon: Sino ka naman para sagutin ko? Tatay ba kita? kanu-anu ba kita?

James: ganyan ka ba talaga?

Devon: Huh?

James: Ikaw na nga ang ina-alala, galit ka pa? No doubt kung bakit ilag lahat sayo. Bakit may pinagma-malaki ka ba?

Devon: Teka. Te-

James: anu mo nga ba naman ako? Anu nga ba naman ako? Pasensya ka na ha! Tanga lang talaga ako para mag-alala sayo. Naka-limutan ko, hindi nga pala tayo close. Pasensiya ka na talaga, Ms. Roque.

Habang papa-layo si James sa lugar na iyon, naka-tingin lang si devon. hindi siya maka-paniwala sa mga sinabi nito. At sa tingin niya, naging OA ang reaksiyon niya kanina.

Devon: Argh!!!! Devon anu? Anu ang ginawa mo?!!!!!!! Anung gagawin ko ngayon?

Chrizza: MAg-sorry ka! Yun ang pwede mong gawin!

Devon: Izay! Anung ginagawa mo dito?

Chrizza: napa-daan lang ako. Then nakita kita para kang may kausap. then nakita ko si James na sene-sermunan ka. Kaya di muna ako nag-pakita. Bakit mo naman kasi sinabi yung mga iyon?

Devon: Eh, kasi.. kasi

Chrizza: ksi ano? Tsktsktsk.. Von-von naman. Nagma-magandang loob na nga iyong tao.

Devon: Hindi naman niya kailangan mag-alala

Chrizza: wag ka na ngang sumagot ng sumagot diyan. Puntahan mo na iyong tao at mag-sorry ka! Anu man nag stand mo, mali pa rin! Kaya, mag-sorry ka na sa kanya.

Devon: Izay naman! Al-

Chrizza: magso-sorry ka o sasabihin ko kay mama ang nangyari sa niyong dalawa sa lugar na ito?

Parang binuhusan ng yelo ang itsura ni Devon matapos marinig ang sinabi ng kapatid niya.

Devon: A-al

Chrizza: Naka-limutan mo yata kung anu tayo? Kanina ko lang nalaman. Pumunta kasi ako dito. I tried na mag-imbestiga kung anu ang nangyari sayo kahapon.then yun, nalaman ko! At nakita ko pa!

Devon: panu mo nalamang sa lugar na…..

Chrizza: tinanung ko ang alaga mo kung saan mo siya nakita!

Devon: tingnan mo 'to! Diba bawal ta-

Chrizza: maparaan yata 'to!

Weird but true. Isa sa mga espesyal na kakayahan ng kapatid niya ay kaya nitong kausapin ang mga hayop.

Chrizza: sige na! gorla ka na! dali! Baka maka-layo pa yun.

Devon: kailangan ba talaga?

Chrizza: Von, pag-mali ka dapat humingi ka ng sorry.

Devon: Fine! Pero promise me na hindi mo sasa-

Chrizza: Aalis ka ba o hindi?

Devon: aalis na! eto na!

Patakbo siyang umalis sa lugar na iyon. Baka kasi mag-bago pa isip ng ate niya.

Devon: Teka saan ko ba hahanapin ang lalaking iyon? Saan? Saan?

 

Chapter 16-My WitchHeart

Mother: James! james!

Naririnig ni James ang tawag at katok ng mama niya kanina pa. at kanina pa rin niya ito hindi pina-pansin. Puyat siya. Paki-ramdam nga nya, wala pang isang oras ang tulog niya simula ka-gabi. At parang mabi-biyak ang ulo niya sa sakit dahil sa puyat at idagdag pa ang sigaw ng mama niya.

Mother: Anu ba, James Anthony? Naka-ilang ulit na akong tumatawag sayo ah! Bumangon ka na dyan! James Anthony!

Lalo pang itinabon ni James sa sarili ang kumit at ang mga unan sa kanya. Ayaw niya bumangon. Dahil ayaw nyang pumasok!

Mother: James Anthony! Nauubusan na ako ng pasensya sayo!

James: Ma, ayaw kong pumasok! Holiday ngayon! Rizal Day, Bonifacio Day, Apolinario Day, Agui-

Mother: At saang kalendaryo mo naman nabasa yan! At the count of three at hindi ka pa dyan lumalabas, makikita mo ang hinahanap mo James Anthony!

Hindi na sumagot si James. hinintay niya na mag-salita pa ang mama niya. Pero wala na siyang napa-kinggan pa.

James: Napagod na siguro.

Ganun na lang ang gulat ni James sa biglang pag-bukas ng pinto ng kwarto niya. Pero ang labis niyang ikina-gulat ay ng buhusan siya ng mama niya ng malamig na tubig.

James: Ma! what's wrong with you?

Mother: kapag hindi ka pa bumangon diyan. Kumukulong tubig naman ang ibu-buhos ko sayo!

Nagba-banta nitong sabi sa kanya. Mabigat man sa kalooban. Masakit man sa mata at ulo, wala ng nagawa si James kundi bumangon at mag-handa para pumasok. Pag-baba para mag-almusal, hindi na niya nadatnan doon ang ina. Ayon sa katulong ay nagma-madali daw ito, dahil amy meeting sa opisina. Kumuha lang ng sandwich si James at dumiretso na sa University.

Sa Klase nina Devon

Devon: Ang sakit ng ulo ko! Talo ko pa ang lasing. Anu beh!

Nai-iyak na si Devon dahil sa sakit ng ulo niya. Hindi kasi siya naka-tulog nang nag-daang gabi. Hindi dahil sa ingay o anu pa man. Kundi dahil sa paulit-ulit ng pag-flashback sa eksena kahapon between her and James. samantala, pag-pasok ni James sa classroom nila, ay un niyang nakita ang dahilan ng puyat niya. Base sa itsura nito, na naka-yuko sa lamesa, para rin itong puyat.

James: Bakit naman siya mapupuyat? Hindi kaya…..

Mitch: Hi Mr. Leal! GoodMorning!

James: Goodmorning din. Please drop the formality MS. Celeres. You can call me with my first name.

Mitch: Really? Same din sakin. You can call me Mitch or anything you want.

James: Yeah sure.

Mitch: So ibig sabihin nito, Friends na tayo?

James: OO naman.

Narinig naman ni Devon ang pag-uusap na iyon nina Mitch at James. ewan ba niya kung bakit naiinis siya sa binata sa pagiging sweet nito.

Devon: Please drop the formality MS. Celeres. You can call me with my first name.

Panga-gagaya ni Devon sa sinabi ni James kay Mitch. Pero syempre sa isip niya lang iyon.

Mitch: So, James kung hindi nakaka-abala, pwede ka kayang mag-join samin mamaya para sa lunch?

James: Ha? Hindi kaya nakaka-hiya

Mitch: No!No! it's our honor na maka-sama ka sa pagkain. Yun lang naman eh kung walang magagalit.

James: MAga-galit? As far as I know, wala naman.

Mitch: Really? Oh my! That's a deal James. You can't back-out to that.

James: Don't worry, you have my word.

Mitch: thank you so much!

Hinawakan pa ni Mitch ang dalawang kamay ni James. at iyon ang nakitang eksena ni Devon ng mag-taas siya ng tingin. Nakita ni Devon ang ngiti ni James. hindi man lang ito nailang kahit marami ang nakaka-kita. para namang na-pako na ang tingin ni Devon sa eksenang iyon. Nag-patuloy pa ang dalawa sa pag-uusap habang hawak ni Mitch ang kamay ni James. nakita niya ang pag-ngiti ni James sa mga sinasabi ni Mitch dito. narinig din niya ang halakhak ng binata na noon lang niya napa-kinggan. Hindi tulad kapag nagkaka-salubong sila or nagki-kita. puro away at sagutan lang sila parati.

Dice: What do you think? Aren't they a lovely pair?

Nagulat si Devon ng biglang may nag-salita sa harapan niya. Kaya naman napa-tuwid siya ng upo. Nakita niya ang dalawa pang kapatid ni Mitch na sina Dice at Lucia.

Lucia: Are jealous, Ms. Mercedes?

Devon: MS. Celeres, Roque po ang apelyido ko at hi-

Lucia: wag ka ng mag-panggap kapag kami ang kaharap mo, Ms. Mercedes. Oh! I know. Sorry! I forgot. You and your sister is in a disguise nga pala. Tsktsktsktsk… bakit ba kailangan pang mag-panggap?

Devon: I don't know what youre talking about!

Lucia: Alam mo ba kung anu ang ayaw na ayaw ko sa isang tao, Ms. "Roque"?

Tumingin siya dito. at isang nakaka-takot na pares ng mga mata ang nakita niya.

Lucia: Yun ay ang ipag-pilitan ang isang bagay kahit hindi naman dapat. Yung mga taong ipinipilit na wala silang alam kahit meron. Yung mga taong buking na nga, nagma-mang maangan pa.

Dice: Lucy, calm down. Ayaw mo naman sigurong maistorbo ang moment ni Mitch, diba?

Lucia: Sorry, naka-limutan ko.

Dice: Ms. Roque, siya nga pala. Say hi for us sa kapatid. Napansin kasi naming kanina na medyo iwas siya sa amin! And we don't know why! My God! Anu pa't naging parehas tayo ng pinanggalingan, kung mag-iiwasan lang tayo diba?

Sabay na tumalikod sina Dice at Lucia kay Devon. napa-tingin naman si Devon kayna James at Mitch na masarap pa rin ang kwentohan.

Lucia: Siya nga pala,

Napa-tingin si devon sa nag-salita. Si Lucia.

Lucia: wag na wag mong gagawin ang ginawang pagtra-traydor ng lola mo sa lola namin. Ng agawin niya ang dapat ay ang napa-ngasawa ng mahal naming abuela.

Devon: Hindi mang-aagaw ang lola ko!

Natahimik ang lahat ganun na rin sina Mitch at James sa ginawang pag-sigaw ni Devon. nai-iyak na tumakbo pa-alis si Devon sa lugar na iyon. Hindind-hindi magagawa ng mahal niyang lola ang sinasabi ng mga ito. alam niyang isa ito sa mga naging dahilan ng alitan ng pamilya nila at ng mga Celeres. Pero alam niya at naniniwala si Devon na walang katotohanan ang mga paratang na iyon. Hindi na rin pumasok si Devon sa sumunod pa niyang mga klase.

Chapter 15-My WitchHeart

Chrizza: Von, Von….. Von!!!!!!

Devon: Huh? Bakit?

Selena: Anak, anu bang nangyayari sayo?

Devon: Bakit po?

Chrizza: Kanina ka pa naming kinaki-usap dito ni mama. Tyaka tingnan mo yang kina-kain mo. Anung akala mo dyan? water-color na kailangang paghalu-haluin?

Tiningnan ni Devon ang kinakain at tama nga ang kapatid niya.

Selena: at anak, ahmmm kung hindi ka nabi-bingi sa ingay ng alaga mo, kami ng ate mo. Binging-bingi na.

Devon: Po?

Narinig nga ni devon ang ingay na nagmu-mula sa labas ng baya nila. Alam niya king saan galing ang ingay na iyon. Ito lang naman ang pumigil sa kalokohang nangyari kanina.

Chrizza: Von! Anu ba? Talo mo pa ang na-rape sa itsura mo ah!

Selena: Luna Devon,

Devon: Ma?

Selena: Mag-sabi ka nga ng totoo. May nangyari ba sayo ngayon sa sa eskwelahan nyo? Yung totoo?

Sasabihin ba niya o hindi! OMG Devon! "nakakahiya", ani sa isip ni Devon.

Devon: Ahmmm.. wal—wala naman pong nang-yari.pagod lang po ako! Marami kasing pro-

Selena: MAgsa-sabi ka baa ng totoo? O kailangan ko oang basahin kung anu ang nasa isip mo para malaman ko ang totoo?

Devon, nakalimutan mo yata na nanay mo ang kausap mo. Tulad nga ng sabi nila, . Kahit anung tago natin makikita at mahahalata nila. Napa-bunting hininga na lang si Devon ng malalim. Mukhang kailangan niyang aminin kahit mahirap at nakaka-hiya.

Chrizza: Von, anu na? aamin? Aamin?

Devon: Anu, kasi. Ganito yun. Ahmmmmm… ka-kanina kasi may, may

Selena: Anak?

Arf! Arf! Arf! Arf! Arf! Arf! Arf! Arf!

Chrizza: Ay anu bang aso yan! Ang ingay! Puntahan mo nga muna yung alaga mo Von-von at baka batuhin na tayo ng kapit-bahay.

Devon: Ha? A- si-sige sige!

Dali-daling pumunta sa maingay na nilalang na iyon si Devon. pagka-kita sa kanya ng tuta, ay papilig-pilig pa ito ng buntot na lumapit ito sa kanya. Napa-ngiti siyang kinarga ito. dalawang beses na siya nitong iniligtas.

Devon: Isa kang anghel! Aso nga lang! salamat huh! You save me for the second time. I owe you a lot, pup!

At para namang naintindihan nito ang mga sinabi at tumahol muli.

Devon: hmmmmm.. anu kayang pangalan ang pwede sayo? Dapat kasing cute mo!

Habang nag-iisip ng pangalan para sa bagong alaga, umupo muna si Devon sa duyan na nasa bakuran nila. Pero sa halip na pangalan para sa alaga ang pumasok sa isip ni Devon, ang nangyari kanina ang paulit-ulit na nagla-laro sa isip niya.

Devon: Anu ba! Umalis ka nga sa isip ko! Hindi ko naman pwedeng gamitin ulit ang magic ko. Mabubusaan na naman ako ni Mama. Baka tuluyan na niya akong pag-bawalan na gumamit ng magic! Waaaaaaaaaaaaaah!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nalaman kasi ng Mama niya na gumamit siya ng mahika. Hindi nga lang ang totoong dahilan.

Devon: Ikaw? Chuchuruchuru, ano ba dapat kong gawin para maka-limutan ko yung nangyari? Makaka-limutan ko nga ba?

Tanung niya sa hawak na tuta. Tumingin lang ito sa kanya.

Devon: Argh!!! Anu ba Devon! feeling mo naman sasagot yan sayo. Mababaliw ako! Baliw na yata ako! Nanay! Help! Tulungan nyo KO!

Chrizza: Von-von! Pasok ka na daw dito sa bahay.

Tawag sa kanya ng kapatid. Ibinaba niya ang tuta at nag-lakad papasok sa bahay nila.

Arf! Arf! Arf! Arf! Arf! Arf! Arf! Arf!

Nilingon niya ang tuta.

Devon: Sosyal ka huh! ayaw mo dito sa labas. Sige halika. Sa kwarto ko ikaw matutulog. Wag ka lang dun magka-kalat huh?

Kinuha na niya ang alaga at tumuloy na sa bahay nila.

Devon: Bahala na Bukas.