Nav: Good morning!
Devon: (nagulat) Nav! Ginulat mo naman ako! Anung atin?
Nav: wala naman! Napa-daan lang talaga ako. Nakita kita at tyaka napansin ko na tulala ka. May sakit ka ba? Masama ba ang paki-ramdam mo?
Sinalat pa ng binata ang noo ni Devon.
Devon: Okay lang ako. May iniisip lang. medyo malalim lang.
Sabay ngiti sa kausap.
Nav: sabi mo eh! Sige, I need to go! May klase na kami. Ingat.
Devon: Bye! Galingan mo huh! Aja!
Nav: OO ba.
Kumindat pa ito sa kanya. Bigla namang napa-buntong hininga si Devon pag-kaalis ni Nav. Hindi talaga maalis sa isipan ni Devon ang mga ngiting iyon ng bagong ka-klase. Medyo kinakabahan din siya. At yun ang hindi niya maintindihan. Mukhang hindi naman siya nakilala ng mga ito. "Sana nga!!!", piping dasal ni Devon. Ng biglang…
Devon: Ay butiking tokwa!
Nang lumingon si Devon nakita niyang papalapit si James kanya na medyo pawisan. At bigla na lang siyang naka-ramdam na parang naiinitan di yata siya. Na impossible naman dahil naka-silong siya sa isang shed.
James: Are you okay?
Huma-hangos na tanung nito.
Devon; huh? A-anu?
James: tinatanung kita kung okay ka lang! diba tinamaan ka ng bola?
Biglang natauhan si Devon sa tanung na iyon ni James. Naalala niya. May tumama nga pala sa ulo niya kanina. At bigla-biglang nag-bago ang mood ng dalaga. At galit ng hinarap ang kausap.
Devon: Ako? Okay lang? eh kung ikaw kaya ang batuhin ko ng bola sa ulo?
James: Whoah! Wait lang Ms. Easy lang. chillax!
Devon: chillax? Chillax?
At walang anu-anu ay hinampas ni devon ng bag niya si James.
James: for what is that?
Devon: para saan? Para sa pagkaka-tama ng bola sa ulo ko! Na kaga-gawan mo!
Dahil sa lakas ng pagkaka-sabi ni Devon naka-agaw sila ng atensyion mula sa iba pang mga estudyante na naroroon. Naka-ramdam naman ng hiya ang dalaga. Pero hindi na niya pwede pang bawiin ang sinabi. Bahala na! maya-maya may lumapit na isang lalaki sa kanila. Kiniha nito ang bola na malapit sa paanan ni Devon.
Lalaki: Ms, okay ka lang ba? Pasensya ka na. napa-lakas kasi ang palo nung kasama ko. Kaya ka natamaan. Pasensiya na talaga.
Devon: Anung si-sina- diba siya ang-
Lalaki: Huh? Ang ibig mong sabihin, ang akala mo ay siya ang bumato ng bola? Naku MS, nagkaka-mali ka!
Napamaang namang tumingin si Devon kay James na sa mga oras na iyon ay naka-ngiti sa kanya na parang nang-aasar pa. pinamulahan naman si Devon dahil sa nalaman. "Nakaka-hiya ka Devon!", pagalit niya sa sarili.
James: what now?
Devon; Anung what? Anung gusto mo?
James: Wala ka man lang bang sasabihin sa akin?
Devon: A-anu na-namang gusto mong sabihin ko sayo?
James: Tingnan mo tong taong 'to.
"anu ka ba Devon, alam mo naman kung nau ang tinutukoy niya diba?", kausap niya sa sarili. Naka-ngiwing tumingin si Devon sa lalaki na naka-tingin din pala sa kanya. Lalo tuloy siyang natigilan. "Anu ba! Devon. Umayos ka! Magso-sorry ka lang naman diba? Sabihin mo na kasi, para matapos na ito!"
Devon: So-so
James: Anu?
Devon: Sorry!
Pag-kasabi nito ay patakbong nilisan ni Devon ang lugar na iyon. Grabe nakaka-hiya! Yan ang napapala! Samantalang si James naman ay dim aka-paniwal sa ginawa ng dalaga.
James: Grabeh! Tsktsk
Nailing na umalis si James sa lugar na iyon. Pero di pa rin maiwasan na mapa-ngiti sa tuwing naaalala ang nakaka-awang ekspresyon nito sa mukha ng malaman na wala siyang kinalaman sa pagkaka-tama nito ng bola. Kasalukuyan siyang nagjo-jogging kasama ang mga ka-myembro niya sa track'n field ng makita niya ang nangyari sa dalaga. Kaya walang anu-ano ay nilapitan niya ito. ngunit di inaasahan ang gagawin nitong pag-trato sa kanya. "Really something", natatawang sabi ni James sa sarili.
No comments:
Post a Comment